Zresztą, megafony zaraz zapowiedziały zbliżanie się wielkiego finału konkursu o tytuł „Miss Juvenaliów’58”. Mila ruszyła żwawo ku scenie, wyjaśniając, że zgłosiła się do tych rozgrywek. Ignacy zapytał ze strasznym spokojem, dlaczegóż to on nic nie wiedział o planowanym jej udziale w tym targowisku niewolnic nowego obyczaju. Mila zaśmiała się swawolnie i powiedziała, że badając swoje uczucia, stwierdziła, że gdyby Ignacy chciał wystąpić w konkursie „Mister Poznania”, ona absolutnie nie śmiałaby sprzeciwiać się jego woli. Dlatego też sądzi, że jego niefortunna wypowiedź sprzed minuty podyktowana była zapewne zmęczeniem i osobiście doradzałaby mu, żeby się zrelaksował.
– O, zrobię to! – rzekł Ignacy groźnie. – Zrobię to, Milu, na pewno. Nie masz bowiem lepszego relaksu niż praca w bibliotece, na którą to pracę przygotowałem się dziś od rana, zamawiając w czytelni dzieło profesora Kumanieckiego. Wybacz mi, że cię teraz opuszczę, pozostawiając ci całkowitą swobodę co do dzisiejszego wieczoru, a kto wie, czy i nie co do następnych. – To rzekłszy, zawrócił na pięcie i udał się do pobliskiego gmachu Biblioteki Raczyńskich.
Mila dumnie rzuciła głową, powiedziała:
– No, ładnie! – I pobiegła na scenę, gdzie po upływie pół godziny, wśród wielkiego aplauzu, została wybrana Miss Juwenaliów (wielką przewagą głosów męskiego jury). Przyozdobiono ją wstęgą i koroną, a w nagrodę otrzymała ogromny bukiet róż oraz lodówkę produkcji radzieckiej.
(Małgorzata Musierowicz “Kalamburka”)