W pierwszych zaroślach parku Sołackiego pakunek przejął Przeszczep. Obarczył się ciężarem ochoczo i sprawnie, zarzuciwszy go sobie na barki. Był silny! – ruszył lekko z tym balastem i nawet przyspieszył kroku. Przeszli przez asfaltową alejkę, minęli budynek restauracji nad wodą, a potem, po łukowatym drewnianym mostku, przedostali się do dalszej części parku. Alejka, już nie asfaltowa, a żwirowana, tu i ówdzie zachwaszczona, prowadziła ich pośród pięknych stuletnich drzew w mniej zaludnione tereny, poprzez coraz gęstsze wertepy i chaszcze. Dotarli wreszcie do zrudziałej polanki ze starą wieżą pośrodku. Dziwaczna ta budowla wysokości paru pięter, skonstruowana z metalowych podestów i żeliwnych rur, służyła kiedyś do skoków spadochronowych. Teraz jednakże nieczynna, zapomniana i nieużywana, pokryła się rdzą oraz kurzem dziesięcioleci. Wstępu do niej bronił jedynie łańcuch z tablicą zakazu, lecz Przeszczep zignorował jedno i drugie. Odstawił worek, wlazł okrakiem za łańcuch i pochylił się nad drucianą furtką. Tu najspokojniej odkręcił silnymi łapskami gruby zardzewiały drut, którym oplątany był zamek. Furtka zgrzytnęła i otwarła się sama, wydając przeciągły pisk. Przeszli przez nią i tu, u podstawy wieży, odbył się krótki instruktaż dla Mateusza. Przeszczep wręczył mu kamerę, odwołał się do jego poczucia odpowiedzialności, wyraził nadzieję, że chłopiec nie ma maślanych łap jak jak baba, uzyskał stanowcze potwierdzenie, po czym kontynuował:
– Uważaj. To jest bardzo proste. Patrzysz w to, naciskasz tutaj. Uwaga na kompozycję. Nie ucinaj głów ani nóg, chyba że robisz zbliżenie. Nie wywijaj kamerą. Jak powiem: „start!” – zaczynasz.
Uszczęśliwiony Mateusz zajął się oglądaniem kamery, obmacywaniem przycisków i chuchaniem w obiektyw, tymczasem Przeszczep wydobył z plecaka małpią maskę z kudłami, złotowłosą laleczkę Barbie oraz dwie pary wielkich rękawic ogrodniczych w kolorze khaki. (Rękawice miały doczepione do palców plastikowe paznokcie). Założywszy maskę na twarz, a rękawice – na dłonie i stopy – przeobraził się w odpychające monstrum. Podrapał się po głowie w małpi sposób, wywołując zachwycony chichot Mateusza i wzgardliwe prychnięcie Belli, po czym polecił natchnionym głosem reżysera:
– Rozpleć warkocze!
(Małgorzata Musierowicz “Córka Robrojka”)