I kiedy wreszcie Patrycja, z czystej ciekawości, co będzie dalej, dała się nakłonić do zajęcia miejsca w oplu – Jacunio wsiadł też, po czym nagle ruszył pięknym zrywem i oto mknęli sunącym jak rakieta wozem przez ulicę Grunwaldzką.
Zatoczyli efektowny krąg, zatrzymali się, oczywiście z zupełnie zbytecznym piskiem hamulców, przed Palmiarnią przy ulicy Matejki i Jacunio wysiadł, po czym otworzył drzwiczki przed Patrycją, jakby wiózł przynajmniej księżnę Di.
– Pójdziemy teraz na spacer – powiedział, prowadząc ją ku szklanemu ogromowi Palmiarni. – Ponieważ na dworze jest zimno, nie będę cię prowadzał po parku. Spoczniemy sobie pod palmą. Pomysł był niezły. Patrycja nie była w Palmiarni od czasów dzieciństwa. Wtedy szklany pawilon nie był tak rozległy jak obecnie, a i zbiory roślin tropikalnych wydawały się dużo uboższe. Teraz szła, oczarowana, pod wspaniałymi masami zieleni, kwiatów i liści, wdychając wilgotne, parne, gorące powietrze o zapachu dżungli. Przeszli tak przez wielkie pomieszczenia, aż dotarli nad sadzawkę z chlubą Palmiarni – Victorią regią, której ogromne liście wielkości stołu konferencyjnego unosiły się na wodzie sadzawki. Tu, pod palmą, Jacunio odnalazł ławeczkę, na której wreszcie spoczęli. I tu właśnie ujawnił swą niespodziankę: wyjął z torby pudełeczko w czerwonym papierze, drukowanym w serduszka.
– To dla ciebie – oświadczył dumnie.
W pudełku była popielniczka. Śliczna!!! – z różowego szkła, z wtopionym motywem roślinnym o kolorze mlecznej zieleni.
– Jaka piękna! – krzyknęła Patrycja. – To chyba najczystsza secesja.
– Niemiecka.
– Coś ty, jaka niemiecka. To może jest nawet dzieło samego Emila Gallé, chłopcze. Mam album o nim, są tam bardzo podobne cudeńka.
– To będzie perła twojej kolekcji – rzekł Jacunio tonem pełnym pychy, kiedy Patrycja już się nazachwycała. – A teraz proszę o nagrodę. Pocałunek. I to namiętny. Na dobry początek.
Patrycja uśmiechnęła się kpiąco, włożyła popielniczkę do pudełka i zawinęła ją ostrożnie w papier.
– Nimium civiles viles* – powiedziała spokojnie. – Pocałunki moje, chłopcze, nie są na sprzedaż. Proszę odnieść ponadto popielniczkę tam, skąd ją świsnąłeś.
(Małgorzata Musierowicz “Pulpecja”)