– Dambo!!! – ryknął Bernard z całej mocy swych potężnych płuc. I ten ryk właśnie usłyszała Bebe, kiedy wydostała się z tunelu – czerwona, zapłakana, zdyszana i bosa – bo swoje domowe klapki zgubiła już dawno, jeszcze na ulicy Dworcowej, kiedy biegła z góry jak oszalała. Jej domowa stara sukienka rozdarła się u dołu, przy zapięciu, a czerwone z płaczu oczy prawie zezowały, wypatrując Damba.
Pociąg ruszył.
Dambo odjeżdża. Już nigdy się nie dowie, że… że ona… już zawsze będzie myślał, że ona go nie lubi.
– Dambo!!! – ryknął znów Bernard.
– Dambo!!! – krzyknęła Bebe tak okropnie, jakby jej kto właśnie wyrwał ząb. Zobaczyła go w drzwiach mijającego wagonu.
Stał tuż przy szybie, widziała dokładnie jego twarz.
Dopadła wagonu, pobiegła za nim, nie myśląc, co robi.
Pociąg zaczął przyspieszać, nie było już nadziei, a ona jednak biegła brzegiem peronu, roztrącając ludzi, omijając ich tobołki, walizy, kartony i pudła z telewizorami radzieckimi. Minęła drugie wejście do tunelu, tłum na peronie nie był już tak gęsty, więc pobiegła jeszcze szybciej, wyciągając ręce i płacząc rozpaczliwie:
– Dambo!
Za szybą wagonu widniała jasna głowa, która oddalała się wciąż i wciąż. Ludzie patrzyli na biegnącą Bebe, ale jej było nagle zupełnie obojętne, co kto o niej pomyśli. Wiedziała, że właśnie znika połowa jej duszy i że nie wolno do tego dopuścić. Więc zawołała:
– Dambo!!! Zostań!!! – po czym wpadła na wielki karton z telewizorem i przewróciła się.
„Koniec – pomyślała, płacząc okropnie, podnosząc się wolno na kolana, wstając wreszcie i oglądając podrapaną rękę, którą przejechała po szorstkim asfalcie. – Koniec. Nie ma już Damba. Nie ma”
Jeszcze nawet nie podniosła głowy, kiedy już ją ktoś objął i przycisnął do drelichowej koszuli. Pod koszulą bardzo mocno, głośno i szybko waliło czyjeś serce.
– No, ładnie – wysapał Bernard, zatrzymując się jak wryty obok nich. – Ciekawostka, mój uczniu i przyjacielu. Przed chwilą widziałem cię w pociągu. Jak to się stało, że znów jesteś z nami?
Dambo podniósł ku niemu uśmiechniętą i wzruszoną twarz, jednocześnie obejmując głowę Bebe tak, by nikt nie widział jej twarzy.
– To ojciec – odparł. – Jak zobaczył Bebe, to aż mu się nos przykleił do szyby. I powiada: „Ależ z ciebie niedojda, ja na twoim miejscu już dawno bym wyskoczył”.
(Małgorzata Musierowicz “Brulion Bebe B.”)