– Ciszej! – włączył się nagle histeryczny tenor z willi z wieżyczką, położonej po przeciwnej stronie ulicy. – Co za ludzie, co za naród, co za społeczeństwo! – Na balkonie stał chudy pięćdziesięciolatek w podkoszulku i gaciach, ze skomlącą psiną pod pachą. Oświetlony prostokąt drzwi za nim wypełniała ściśle opasła małżonka, spowita w atłasy.
– Z dworca hałas idzie, spać nie można, a tu ci się jeszcze awanturują – wsparła wypowiedź męża.
– Sumienia, sumienia, ludzie, nie macie! Sumienia! Pieska żeście obudzili! – krzyknął z bólem małżonek, rzucając psa jak szmatę i wyciągając obie ręce ponad balustradą balkonu. – Dlaczego, dlaczego wy, ludzie, nie macie sumienia?!
– A ten znów co?! – warknął pan Karolek ze swojej werandy. – Idź pan spać, panie Maciołka, nie zakłócaj pan ciszy nocnej.
Już od dłuższej chwili dwaj młodzi ludzie przyglądali się z zachwytem całej scenie. Wyszli zza rogu Roosevelta w momencie, gdy pan Karolek wkroczył do akcji. Obecnie, rozpromienieni, śledzili rozwój wypadków, jakby się znajdowali na widowni teatralnej.
– Pierwszorzędny spektakl – rzekł młodszy do starszego.
– To przez ten księżyc – odrzekł tamten. – Jeszcze niejedno dziś zobaczymy.
(Małgorzata Musierowicz “Brulion Bebe B.”)