O dziesiątej więc, tak jak był umówiony, stawił się przed kamiennym ogrodzeniem przy Zwierzynieckiej, wiodąc za sobą wyświeżoną Łusię. Była uczesana w dwa rude, kędzierzawe kucyki z zielonymi kokardkami, a ubrana uroczyście, w białą marszczoną sukienkę oraz białe podkolanówki.
Walenty już tam podskakiwał. Trolla czekała, ubrana w trójkolorową koszulkę (czerwony, zielony i żółty) oraz w czapkę z daszkiem, a Mirek smutno tkwił w swoim wózku.
Łusia przez chwilę stała, przyglądając się z namysłem to Mirkowi, to Trolli (co ciekawe, na Walentego, najwyraźniej celowo, nie zwróciła najmniejszej uwagi). W końcu przeniosła wzrok na swego starszego brata i jej brązowe, bystre oczka wyraziły całkowite zrozumienie sytuacji.
Podeszła do wózka.
– Dzień dobry – zagaiła tonem światowej damy. – Ja zwę się Łucja Pałys. A ty? Zakład, że nie. Hi, hi.
Przez następne pół godziny pchała dzielnie wózek przez alejki ogrodu zoologicznego i dźwięcznym głosikiem urodzonej prelegentki opowiadała Mirkowi, kto mieszka w jakiej klatce, jak się zwie i co lubi jadać, za każdym razem skrupulatnie uwzględniając w danym menu obecność lub też nieobecność mięsa ludzkiego.
Walenty Oracabessa, wpatrzony w nią z niechętnym respektem, z trudem dotrzymywał jej kroku, gnając za wózkiem i próbując wrzucać stosowne komentarze, bo przecież i on, jako stały bywalec tego zoo, miał swoje doświadczenia, swoje uwagi i swoje ulubione zwierzęta (były nimi białe niedźwiedzie i orangutan).
Tak zajęty Mirek nie zwracał specjalnej uwagi na to, co się dzieje za jego plecami. Ale też, w gruncie rzeczy, działo się niewiele. Trolla i Józef Pałys szli obok siebie i nic nie mówili. Od czasu do czasu Staszka rzucała na niego spojrzenie, jakby chciała się odezwać, lecz, ponieważ Józinek nic nie mówił, milczała i ona.
Łusia miała rację.
Nie umiał rozmawiać z dziewczynami.
Trolla stanowiła wyjątek: zawsze było o czym z nią pogadać. Tylko że teraz mówić jakoś nie mógł, z prostej przyczyny: zupełnie nie rozumiał, co tu jest grane z tym chłopakiem, z tym Mirkiem.
Szedł więc bez słowa, kopiąc kamyk, a potem nawet i kawałek cegły. Rozmyślał nad tym, o co ewentualnie mógłby Trollę zapytać, ale wszystko, co wymyślił, zdawało mu się albo idiotyczne, albo nietaktowne. W efekcie pogrążał się w tym ciężkim milczeniu, jak w jakimś błocku.
– O! – zawołała naiwnie Łusia. – Patrzcie! Dźwiedź!
– To nie dźwiedź, to niedźwiedź – sprostował Walenty.
– Ach, szkoda! – zadrwiła Łusia. – A taki podobny do dźwiedzia!
Przed klatką z białym niedźwiedziem Łusia powiedziała, że zwie się on Ursus maritimus. Wszyscy zatrzymali się w zwartej grupie. Walenty zaczął podskakiwać w miejscu, jak to piłkarz, i z impetem fontanny wyrzucał z siebie informacje:
– A biały niedźwiedź, ojejku, żebyście wiedzieli, on mieszka na biegunie, on pływa na krach lodowych i, ojejku, on ma paluchy, co jak je rozczapierzy to widać taką skórę z błony, jak u gęsi.
– Biały niedźwiedź mięsem ludzkim nie pogardzi – wtrąciła natychmiast Łusia.
Walenty rzucił jej gniewne spojrzenie.
– Przez pół roku śpi snem zimowym! – wrzasnął. – A jak się obudzi, to pływa, ojejku, i może nurkować nawet przez dwie minuty! A tam, o, tam dalej, są małpy i ten w dużej klatce, taki poważny, to jest orangutan!
(Małgorzata Musierowicz “Czarna polewka”)