Plac lśnił pustką. Odgarnięto tu już śnieg do czysta, białe płatki opadały na czarną nawierzchnię. Wicher łopotał flagami na wysokich masztach obok pomnika Czerwca. Opodal chmurny Mickiewicz stał na połyskującym cokole, a u jego stóp ledwie pełgał chwiejny płomyk. Od wielu lat, przed każdą Wigilią, tajemnicza ręka wiernie i uparcie zapalała mu takie imieninowo-urodzinowe światełko, a potem ponawiała ten znak pamięci co wieczór, aż do sylwestra. Mimo to granitowy poeta wydawał się bardzo samotny.
Złapała się na tym, że najzupełniej odruchowo posyła mu swój matczyny, krzepiący uśmiech – jeden z tych, które produkowała niegdyś dla pocieszenia własnego synka, gdy twierdził, że nikt go nie rozumie, a i on nie rozumie nikogo.
Przesunęła lampkę za krawędź cokołu, osłaniając ją od wiatru, który wył i świszczał, hulał po placu i szarpał koroną wielkiego drzewa, rosnącego tuż obok, na skraju trawnika. Była to wierzba płacząca, z gęstą, długą czupryną bezlistnych witek, sięgających zazwyczaj aż do samej ziemi; teraz ich pasma falowały, układając się zgodnie z pędem powietrza.
Rosła tu już od tak dawna! Zakochani lubili się chować pod jej osłoną, jak pod wielkim namiotem; a prawdę mówiąc i Gabriela się tam kiedyś ukryła – z Januszem! – chyba niedługo po pierwszej sylwestrowej prywatce! – i całowali się do utraty tchu!
Trzydzieści sylwestrów temu? A może i więcej! Nie do wiary.
(Małgorzata Musierowicz “McDusia”)