Do parku przed Operą dojechał w tempie ekspresowym i znalazł się przy ławce pod platanem akurat w tej chwili, gdy Laura zbiegała po stromej ścieżce od ulicy Fredry. Widział, jak jej pistacjowa sukienka furkocze wokół kolan i jak jedwabiście lśnią w słońcu jej krótkie, ciemne włosy oraz gołe ramiona.
Niestety, miał też sposobność ujrzeć to, czego dziewczyna jeszcze nie dostrzegła, a mianowicie: jej męczącego braciszka, Ignacego Grzegorza. Mizerny szatyn o urodzie dziewczęcia i oczach zranionej sarny podążał za Laurą tym swoim kłapiącym truchtem, w bezpiecznej odległości, z dużą godnością, lecz niespiesznie, i najwyraźniej oddawał oddawał się swemu ulubionemu zajęciu, to jest – szpiegowaniu.
Nie do wiary, miał nawet przy sobie mały aparat fotograficzny, a na szyi – lornetkę! Kiedy zauważył, że został namierzony, momentalnie zboczył z trasy i puścił się cwałem wokół otoczonej szałwią cembrowanej sadzawki. Z jej środka tryskała fontanna, bujnymi swymi pióropuszami znacznie ograniczając widoczność, toteż dziwaczne stworzenie na moment znikło Wolfiemu z pola widzenia – lecz nie z pola uwagi.
– Twój brat cię śledzi! – uprzedził ukochaną, zanim rzuciła mu się w objęcia.
– A niech go tam! – odpowiedziała niedbale, oplatając mu szyję chłodnymi ramionami, a następnie gorąco go całując. – Och. Jak ja się za tobą stęskniłam!
Wolfi też się za nią stęsknił nieludzko, ale odrobinę go krępował fakt, że jej braciszek robił im właśnie zdjęcie. Stał oto dokładnie naprzeciwko nich, po drugiej stronie fontanny, i bez żenady celował w nich obiektywem, najwidoczniej przekonany, że kurtyna wodna stanowi idealny kamuflaż dla jego wywiadowczych działań.
– Muszę mu kiedyś coś wyjaśnić ręcznie – mruknął Wolfi, odrywając usta od usteczek Laury, lecz zarazem nie odrywając oczu od bladego mózgowca, tkwiącego po drugiej stronie wodnej przesłony. – Myślisz, że to pomoże?
Laura uważała, że nie.
(Małgorzata Musierowicz “Czarna polewka”)