Po lewej ręce Patrycji bielała nietknięta ludzką stopą Teatralka; jutro od samego rana stanie się zapewne miejscem rojnym i hałaśliwym. Pół Jeżyc zleci się tu z sankami, żeby zjeżdżać z najwyższego stoku. Za rozległą płaszczyzną śniegu, w dole, widniały światełka starych willi przy Noskowskiego. W oknie Romy było ciemno, za to salon Kowalików, piętro niżej, iluminowany był jaskrawo.
Pulpecja stanęła na szczycie wzgórza, zastanawiając się, czyby nie wpaść na chwilkę po Romę, z propozycją wspólnego spacerku. Ale nagle z ciemności przed nią wychynął ciemny kształt, sapiąc i machając rękami, więc wrzasnęła krótko, a potem się roześmiała, kiedy światło z neonu ZETO po drugiej stronie mostu wydobyło z mroku twarz dobrze znajomą.
Baltona. Przyjaciel Tomka Kowalika od zawsze. Kumpel Patrycji z piaskownicy, a teraz – z kursów komputerowych. Sąsiad ze Słowackiego, kuzyn Cesi Żak, która była przyjaciółką Gabrieli. No, faktycznie, było też kogo się przestraszyć.
– No, jak? – przywitała Baltonę, który, chudy i wysoki, zaśnieżony prawie po pas, zdyszany i wesolutki jak rzadko, stanął wreszcie przed nią z łapami pełnymi śniegu. Śnieg miał wszędzie, nawet na tych swoich cudacznych włosach koloru karminowego, przewiązanych w poprzek czoła zwiniętą w pasek czarną chustką.
– Chyba zrobimy zaraz bałwanka, Patrycjo – rzekł Baltona, szczerząc wilcze zęby. – No, jaki śnieg jest przyjemny, tylko zobacz. – To mówiąc, wcisnął jej garść śniegu za kołnierz, a kiedy zaczęła piszczeć wniebogłosy, natarł jej policzki śniegową kulą. Patrycja – ku zgrozie nielicznych przechodniów – piszcząc cienko i zarazem zanosząc się śmiechem, pchnęła go z całych sił w pierś, Baltona runął w tył, a że trzymał ją za kołnierz – potoczyli się oboje w dół toru saneczkowego.
(Małgorzata Musierowicz “Pulpecja”)