Podczas gdy tata rozmawiał z panią Kowalikową, ostatecznie uzgadniając wysokość czynszu i zakres swoich zobowiązań (czynsz bardzo mały, za to remont od podstaw) – Bella odstawiła plecak, ułożyła torby pod ścianą i uważnie rozejrzała się wokół. Wszystko wskazywało na to, że nareszcie znaleźli bezpieczną przystań. Państwo Kowalikowie nie byli podobni do Majchrzaków, a poddasze wyglądało o wiele solidniej niż domek ogrodnika. Owszem, tapety nadawały się wyłącznie do wyrzucenia, a podłogi trzeba było na gwałt malować, ale całe to mieszkanko, przebudowane ze strychu, wyglądało naprawdę miło. Po przejściu przez malutką kuchnię o mansardowym suficie wchodziło się do pokoju Romy – również malutkiego, o skośnym stropie opadającym w stronę przeciwną niż kuchenny. Niewielkie okno, zarośnięte dzikim winem, przepuszczało do wewnątrz zielone światło, a poza tym w pokoju było pusto, jeśli nie liczyć tapczanu, pokrytego narzutą w pasy.
Wymknęła się, by zobaczyć drugi pokój. Położony za schodkami, drugi pokój. Położony za schodkami, malutki jak bombonierka, miał kilka zaledwie metrów powierzchni. Tu również w okienku falowało dzikie wino, sufit nachylał się pod ostrym kątem i nie było żadnych mebli poza wąską kozetką i starą bieliźniarką. Sfatygowane krzesło biurowe, noszące ślady atramentu i farb plakatowych, znajdowało atramentu i farb plakatowych, znajdowało się przed niskim, szerokim parapetem okienka. Parapet mógł służyć za biurko! Bella natychmiast przy nim usiadła, oparła łokcie o gładką powierzchnię, także pokrytą kleksami atramentu, i poczuła, że oto nareszcie znalazła swoje miejsce.
Tu będzie odrabiała lekcje. W ciepłe dni będzie siedziała przy otwartym oknie i przez te gałązki dzikiego wina patrzeć będzie na ogród i na korony kasztanów. Zimą, naturalnie, będzie tu trochę wiało, ale widać w oknie ślady zeszłorocznego uszczelniania. Jeszcze tej jesieni Bella osobiście uszczelni to okno pianką i kitem. Z tej strony ustawi się drewnianą półeczkę na książki i zeszyty… ach, jak tu miło będzie się pisało listy do Przeszczepa.
(Małgorzata Musierowicz “Córka Robrojka”)