Czy kupiono palmy?
– Osiemnaście – podliczyła ironicznie Ida, kiedy wszystkie okazy przyniesiono do kuchni. – Czy zamierzamy udać się do kościoła z taczką?
Nastąpiła burzliwa narada co do selekcji palm i wyboru najpiękniejszych egzemplarzy, przy czym każdy bronił swojego zakupu. Czas naglił, godzina wyjścia zbliżała się nieubłaganie, a decyzji wciąż nie było. Podjął ją wreszcie ojciec Borejko.
– Dość tych próżnych swarów – oznajmił. – Niech każdy bierze swoje palmy i ruszamy.
Cała rodzina Borejków wymaszerowała gęsiego przed dom i czekała, aż nadejdzie ojciec, który właśnie z wielkim staraniem zamykał drzwi. Każdy z członków rodziny piastował w dłoni przynajmniej jedną palmę, były zaś i takie w dłoni przynajmniej jedną palmę, były zaś i takie osoby (Pyza), które tuliły do łona aż pięć sztuk, z czego jedną prawie metrowej długości.
Widok był piękny i zajmujący.
Ruszyli naprzód wspaniałym pochodem, gubiąc co chwila którąś z palm, przystając, podnosząc, co zgubili, i znów ruszając przed siebie. Mijając kamienicę numer sześć, natknęli się na kolejny orszak: przodem szła Aurelia Jedwabińska, wiodąc za rączkę małą Kasię, odzianą w granatowy płaszczyk i kapelusik. Zaraz za nimi z bramy wyszli szczęśliwi rodzice, Kreska i Maciek, popychając wspólnie podwójny pojazd z budką, na resorach, w którym to pojeździe, pośród piany koronek, falbanek i kokardek, widniały dwie rumiane twarzyczki o lśniących policzkach i zaślinionych usteczkach. Kasia niosła także imponujących rozmiarów palmę, tak że gdy dołączyła do grona Borejków, palm było już dziewiętnaście.
Podczas gdy tak wędrowali na drugą stronę ulicy, by przejść mostem Teatralnym w kierunku kościoła Dominikanów, przechodnie oglądali się za nimi z niedowierzaniem lub rozbawieniem, ale nikomu z Borejków coś takiego nie przeszkadzało. Poza może jednym doktorem Pałysem, który spokojnie wręczył swoją palmę Pyzie – no, bo rzeczywiście, skoro już niosła pięć, cóż szkodziło jej nieść tę szóstą.
(Małgorzata Musierowicz “Pulpecja”)