Cesia doszła do Opery i nogi odmówiły jej posłuszeństwa. U wylotu ulicy widać było ośnieżone drzewa parku Moniuszki. Och, czy on tam jest wśród tych drzew? Czy już czeka, czy nie czeka?
Stała, przestępując z nogi na nogę, i wahała się.
W rezultacie postanowiła, że owszem, pójdzie do parku, ale nie pod pomnik. Zajdzie brodacza od tyłu, ze strony, z której nie mógł się jej spodziewać. Po prostu tylko sprawdzi, czy on tam jest. Jeżeli przyszedł na spotkanie, to znaczy, że Celestyna Żak przedstawia jednak sobą jakieś wartości jako kobieta. Obiektywnie.
Ruszyła w dół ulicy. Śnieg powoli błękitniał, słońce chyliło się już ku zachodowi. Pomarańczowe, kłujące błyski strzelały przez zaśnieżone korony drzew. Park był coraz bliżej i Cesia zatrzymała się w pół kroku.
A więc tak. Jako kobieta nie przedstawia sobą żadnej wartości obiektywnej. Wiedziała o tym od dawna, jednak teraz doznała uczucia okrutnego zawodu.
A może się po prostu spóźniła? Może był i zostawił jakąś wiadomość? A może to on się spóźni?
Tylko tego brakowało, żeby ją zobaczył, jak wypatruje go wzrokiem gorączkowym. Trzeba się jakoś ukryć. O, może za tymi krzaczkami z tyłu pomnika. Gdyby brodacz przyszedł, pozwoli mu trochę poczekać i kiedy on już na dobre zacznie się niepokoić, ona wycofa się ostrożnie na ścieżkę i wyjdzie na polankę przed pomnikiem z miną niezależną.
Przebiegła jezdnię w niedozwolonym miejscu, przeskoczyła przez niski murek, przedarła się przez żywopłot i ukradkiem wskoczyła za krzaki na tyłach pomnika.
Skoczyła zaś z taką energią, że zbiła z nóg jakiegoś faceta w baranicy, który teraz leżał z twarzą w śniegu i czepiając się jedną ręką pobliskiego krzaczka, usiłował się podnieść.
Cesi zrobiło się naprawdę przykro. Biedny człowiek. Ale skąd ona doprawdy mogła wiedzieć, że ktoś kryje się za tymi tujami?
– Przepraszam – bąknęła, podając leżącemu krzepką dłoń.
Biedny człowiek, zapewne dozorca lub ogrodnik, podnosił się ogłuszony, opierając się mocno na Cesinej dłoni.
– Do jasnej cholery! – powiedział z furią, wstając na nogi. – Co to za zwyczaje?! – zgarnął z twarzy mokry śnieg i przetarł oczy.
– Ty smarkulo, ty! – dodał z obrzydzeniem, patrząc na Cesię.
Cesia w jednej chwili straciła dech. Przed nią, na wyciągnięcie ręki, stał cudowny brodacz! Patrzył swymi przepastnymi oczami – i nie poznawał jej!
„Mój płaszcz” – przeleciało przez głowę Cesi. Tak, jej płaszcz, granatowy, z tarczą na rękawie i kołnierzem z szarego królika, stara czapka wciśnięta na nieumalowane oczy, blade usta, uczyniły z niej osobę inną, nie do poznania.
– Naprawdę bardzo przepraszam – powiedziała. – Mam nadzieję, że nic się panu nie stało – odczekała chwilę i wobec braku odpowiedzi uznała, że może odejść. – Do widzenia.
Przeszła przez śnieżną zaspę i wyskoczyła na polankę przed Moniuszką. Z wolna zaczął docierać do niej cały komizm sytuacji. „Tylko mnie coś takiego może się przydarzyć – pomyślała. – No i świetnie. Problem moralny rozstrzygnął się sam”. Łaskoczący chichot podszedł jej do gardła i Celestyna parsknęła na cały głos.
(Małgorzata Musierowicz “Szósta klepka”)