Na parkingu przed kościołem Dominikanów, mimo niesprzyjających warunków atmosferycznych, stała już gromadka samochodów, a ich właściciele albo gnali kurcgalopkiem do wnętrza świątyni, albo kulili się wyczekująco pod arkadami, u wejścia na dziedziniec. Wśród tych najwierniejszych była i rodzina Borejków, stojąca w pełnym składzie klanowym tuż przy schodkach.
Była za dziesięć czwarta, kiedy biały mercedes zatrzymał się przed tymi schodkami, a jego drzwiczki otwarły się na oścież, po stronie zasypanego potężnie chodnika. W drzwiczkach ukazała się głowa Marka, przystojnego wąsacza o energicznym podbródku. Prezentując widzom swój męski profil, oblubieniec jął się rozglądać po chodniku, oceniając sytuację.
Sytuacja nie była dobra. Opady śnieżne w pierwsze święto niekoniecznie muszą być natychmiast likwidowane przez odpowiednie służby porządkowe. Również większość kleryków,osiadłych zazwyczaj w klasztorze Dominikanów, udała się do domów rodzinnych na Gwiazdkę, toteż naprawdę nie było komu uprzątnąć śniegu. Który, nawiasem mówiąc, i tak walił z nieba w wielkich ilościach.
– Hm – rzekł Marek, z wahaniem oceniając rozmiary zaspy dzielącej mercedesa od nieco już udeptanego chodnika.
Z wnętrza wozu doleciał trochę nerwowy głos Idusi.
– No i popatrz – rzekła Patrycja do swej przyjaciółki Romy Kowalik, która stała wiernie obok niej, obserwując zajście z taką samą, jak Patrycja, ironią. – Popatrz. Maleńki test psychologiczny. Jak myślisz, co w takiej sytuacji zrobiłby Hippomenes?
– Wziąłby miecz i utorował sobie drogę – oświadczyła Natalia słuchająca tego z boku. – Ale ja wierzę w Marka, to prawdziwy mężczyzna.
– Właśnie – prychnęła szyderczo Patrycja. – Popatrzmy sobie.
Cała rodzina zogniskowała spojrzenia na otwartych drzwiach taksówki. Słychać było, jak oblubieniec nakłania do czegoś kierowcę, a ten ostro się broni.
Marek znów wystawił głowę i badał sytuację, która jednakże przez te dwie minuty raczej nie uległa zmianie.
– On po prostu w ogóle nie wyjdzie, żeby nie powalać bucików – szydziła Patrycja. – Wiecie już, co będzie?
– Wiemy, czego nie będzie – mruknęła Gabrysia. – Ślubu nie będzie. Na Jowisza, ja chyba skoczę po jakąś łopatę.
– Spokój, dziewczęta – upomniał odruchowo ojciec Borejko i ziewnął. Był strasznie niewyspany.
Mama Borejko szeptała coś do siebie, zamykając oczy i splatając ręce. W otwartych drzwiczkach pojawiła się znów twarz oblubieńca. Tym razem jednak malowała się na niej jakaś decyzja.
– Uwaga! – syknęła Roma Kowalik.
Marek po prostu wyszedł z samochodu. Prosto w śnieg. I natychmiast zapadł się prawie po biodra. Lecz w jednej chwili wyszarpnął się z zaspy z wprawą frontowca, po czym stanął na chodniku, gdzie śniegu było zaledwie po kolana. Tu jął tupać i otrzepywać garnitur.
– Brawo! – krzyknęła spontanicznie Natalia.
Gabrysia już-już rwała się do pomocy, lecz Patrycja ją powstrzymała, chwytając za łokieć.
– No, co ty? – upomniała siostrę. – Czy ty zawsze musisz być taka nadopiekuńcza? W końcu to jego ślub, nie?
I miała rację. Nie wszyscy mężczyźni potrzebowali wsparcia Gabrysi. Marek poradził sobie sam. Na jego znak taksówkarz dokonał zdalnego otwarcia bagażnika, z którego narzeczony wyjął krótką saperkę. Zaraz też za pomocą tego narzędzia jął poszerzać przesmyk między chodnikiem a samochodem. Już po chwili w tunel wsunęła się arystokratycznie wąska stopa Idy w płytkim białym pantofelku otoczonym pianą tiulów i koronek.
– Och, Mareczku! – powiedziała tylko Ida, gdy już szczęśliwie znalazła się obok ukochanego. – Och. Ty mój! – i zawisła mu na szyi.
Marek potoczył zwycięskim spojrzeniem po grupce przyjaciół i rodziny, po czym bez uprzedzenia porwał Idę na ręce i ruszył przez zaspy do kościoła.
(Małgorzata Musierowicz “Pulpecja”)