Po stromych schodach wdrapała się za Tomkiem na czwarte piętro, gdzie stanęli przed słabo oświetlonymi, uchylonymi gościnnie drzwiami. Bez pukania i dzwonienia (Tomek wyjaśnił, że w tym domu obyczaj ten nie obowiązuje) weszli po prostu i ruszyli długim, bardzo długim korytarzem, ku światłu i muzyce.
Muzyka rozbrzmiewała w pokoju pełnym książek. Pod lampą, stojącą na okrągłym stoliku, leżała otwarta książka, obok był wysiedziany, pusty fotel pluszowy. Płyta – Elka niezawodnym uchem rozpoznała siedemnasty koncert fortepianowy Mozarta – kręciła się na ustawionym obok starym adapterze.
Przez uchylone drzwi sąsiedniego pomieszczenia widać było zwisającą z sufitu na sznurze puszystą choinkę, całą w bieli.
– Idź pierwsza – szepnął Tomek. – Pokaż się, powiedz, co trzeba – aha, dziecko ma na imię Kasia – i niech tu ktoś do mnie wyjdzie z tymi prezentami.
Elka zapukała w uchylone drzwi i weszła.
Znalazła się w oryginalnym dwupoziomowym wnętrzu. Najwidoczniej przedtem była to ogromna wysoka kuchnia, ale teraz przystosowano ją do nowych funkcji: z lekkich ścianek, słupków, schodków i antresoli zbudowano pracownię architektoniczną, sypialnię pracownię architektoniczną, sypialnię i pokój dziecięcy. Wszystko miało ciepły, miły odcień surowego drewna, z wyjątkiem białych ścian i zieleni pnących się i zwisających roślin. Kuchnia, zepchnięta w głąb pomieszczenia wysyłała jednak stamtąd aromatyczne sygnały i bulgotania.
Pod lśniącą choinką siedziało przy wigilijnym stole troje ludzi. Przystojny blondyn z wąsami trzymał na kolanach malutką dziewczynkę o promiennych, burych oczach i cienkich jeszcze włoskach związanych w kitkę na czubku głowy. Dziewczynka jadła łyżeczką zupę grzybową z kluseczkami, a starszy pan, siedzący obok, wpatrywał się w nią z takim zachwytem, jakby dokazywała nie wiadomo jakiego cudu. Na pierwszy rzut oka widać było, że profesor Dmuchawiec został podbity na zawsze.– Dobry wieczór! – zaczęła Elka obiecująco. – Czy są tu może jakieś grzeczne dzieci?
(Małgorzata Musierowicz “Noelka”)