Tuż koło hotelu „Merkury” znajduje się przystanek autobusowy, a pod jego winidurowym daszkiem niemal zawsze pełno jest oczekujących. O tej porze dnia z pobliskiego przejścia podziemnego wylewa się nieustannie szara fala obywateli, którzy udają się na przystanki, gdzie będą w nielitościwym blasku słońca lub w nielitościwych strugach strugach deszczu, a w każdym razie w smrodzie spalin – oczekiwać, nie dla wszystkich bowiem wystarczy miejsca pod winidurowym daszkiem. Kiedy na przystankach pojawią się winidurowe daszki, pod którymi starczy miejsca dla wszystkich oczekujących, będzie to znaczyło, że nastąpił koniec pewnej epoki, a tym samym – kres naszej wspólnej niedoli. Ale tymczasem nic takiego jeszcze nie nastało. Słońce przypiekało, upał gęstniał, a tłumek na przystanku trwał w udręce. Nikt nie zwrócił uwagi na malowniczą grupkę, zbliżającą się od ulicy Dąbrowskiego. Przodem kroczył Bernard, w pełnym rynsztunku istoty żyjącej poza konwencją, zaraz za Bernardem postępował wierny Dambo i zaintrygowany Krystian, a obu ich łączyła składana drabinka aluminiowa. Aniela, bosa i ekscytująca jak Hiszpanka, niosła wraz z Bebe i Koziem wielki kosz kwiatów, z lekka omdlałych, nabytych właśnie za pół ceny na rynku Jeżyckim.
– Zaczynamy! – zakomenderował Bernard. – Przypominam: ja zajmuję się nagłośnieniem, kobiety obdarowują passantów, mężczyźni to czuwają, to wznoszą okrzyki. Kozio! Ty, dziecko, pójdź ze mną. Proszę wszystkich o precyzję i inwencję zarazem. Improwizacje są pożądane, byle w ramach. Przypominam hasło: „obalcie mury”. Są pytania?
(Małgorzata Musierowicz “Brulion Bebe B.”)