Wieczorem następnego dnia Cesia znalazła się przed kinem „Bałtyk” ubrana w płaszcz Julii i jej czapeczkę, ozdobiona starannym makijażem i pachnąca delikatnie perfumami „Antilope”. Czuła się piękna, pociągająca i uwodzicielska. Miała wrażenie, że gdyby tylko zechciała skinąć palcem, cały świat upadłby do jej stóp. Nadszedł brodacz wspaniale odziany, wymachując z daleka biletami. Cesia podeszła do niego, uśmiechając się jak Gioconda.
Doprawdy, jakiż on był zabawny! Stanął jak wryty na jej widok i mrugając oczami, usiłował zrozumieć, kim ona jest i dlaczego tak się zmieniła.
– To ty? – upewnił się, co sprawiło Celestynie niekłamaną przyjemność.
– Ja – odparła, trzepocząc rzęsami.
– To wtedy, z tymi rybami, co ciekły…
– To też byłam ja.
– Ale w parku pod pomnikiem…
Cesia wzięła go pod rękę, pełna zachwytu dla swej swobody bycia.
– Sprawa jest bardzo prosta – wyjaśniła. – Podlegam metamorfozom w zależności od tego, czy siostra pożyczy mi płaszcz, czy nie. Dziś pożyczyła.
Spojrzał na nią z niedowierzaniem i parsknął krótkim śmieszkiem.
– Nie, no wiesz… ty to jesteś naprawdę… Naprawdę podobasz mi się, wiesz?
(Małgorzata Musierowicz “Szósta klepka”)