Ubrane w jednakowe, szeleszczące fartuszki z falbankami, uszyte przez Gizelę z granatowej podszewki, w sandałkach, też przez nią zrobionych z gumy i plecionych pasków, Mila i Monika szły ulicą Polną, a z kasztanów sypały się na chodnik pierwsze zielone, kolczaste owocki. Ze wszystkich bram, drzwi, furtek i bocznych uliczek, spośród ruin, z głębi cudem ocalałych kamienic, domków i budek, wyłaniały się podobne postacie: dziewczynki z kokardami i chłopcy, uczesani na mokro lub ogoleni na zero. I wszyscy wędrowali do szkoły.
Kochana szkoła! – dzieci zastały w niej wielkie zmiany. Przed głównym wejściem wisiała na murze nowiutka czerwona tablica z orłem i białymi literami. W auli nie było jeszcze wystarczającej ilości krzeseł, więc uczniowie musieli stać, ale była to teraz piękna, obszerna i wysprzątana sala o pomalowanych na biało ścianach. Monika i Mila, które przyszły wcześnie, zajęły miejsca w pierwszym rzędzie, po prawej, i teraz miały przed sobą, na podium, długi stół nakryty czerwonym płótnem. Siedzieli za tym stołem nauczyciele, pani kierowniczka i obcy panowie w garniturach. Ponad stołem wisiało godło państwowe oraz wielki napis PRZEZ NAUKĘ I OŚWIATĘ DO SOCJALIZMU – litery były wycięte z białego kartonu i przytwierdzone do czerwonego transparentu.
Zza stołu pokiwała do nich panna Majewska! – była ubrana w kremową bluzkę z długimi rękawami. Włosy już jej odrosły i nawet mogła zaczesać je za uszy. Pan Kalinowski zapuścił wąsik. A pani kierowniczka ubrana była w nowy kostium z granatowego materiału w białe prążki i miała sztuczną nogę z prawdziwym bucikiem! Może to z tego powodu była taka zadowolona. Przywitała uczniów i uczennice, w nowym roku szkolnym 1946/47, po czym oddała głos nudnemu panu w granatowym garniturze, a on długo mówił o ludzie pracującym miast i wsi, któremu imperialiści, kapitaliści i obszarnicy bronili dostępu do wiedzy. Teraz to się miało zmienić dzięki sojuszowi robotniczo-chłopskiemu i przyjaźni polsko-radzieckiej.
(Małgorzata Musierowicz “Kalamburka”)