Dochodzili do bloku na ulicy Sienkiewicza, Cesia zostawiła brodacza przed sklepem spożywczym i weszła do najbliższej bramy.
W spisie lokatorów nie było Hajduka, ale Pawełek mówił, że Jerzy mieszka u pani Piórek. Cesia weszła na schody, usiłując opanować łomot serca.
Zatrzymała się przed drzwiami mieszkania numer osiem. A więc to tu. Nie myśląc wcale, co robi, wyjęła lusterko i przyjrzała się sobie z uwagą. No tak. Bez zmian, niestety.
Na wahaniach i dreptaniu w miejscu strawiła następne trzy minuty, wreszcie zadzwoniła z nagłą decyzją, czując, jak jej żołądek wchodzi w dziwną komitywę z sercem i oba te organy trzepoczą w jednym rytmie. Odgłos powolnych kroków za drzwiami sprawił, że omal nie rzuciła się do ucieczki.
Drzwi otworzono i na progu stanęła staruszka w ciemnym szlafroku. Cesia zmusiła się do mówienia.
– Dzień dobry, czy zastałam Jerzego?
Staruszka obrzuciła Cesię badawczym spojrzeniem.
– Jest u siebie – powiedziała cichym głosikiem. Ani myślała ruszyć się z miejsca.
Obejrzała sobie Cesię uważnie i dopiero potem zdecydowała: – Proszę wejść.
W korytarzu na wprost wejścia wisiał obrazek przedstawiający dziewczę z kotkiem. Obrazek był owalny, dziewczę na nim pulchne i promienne. Na lewo od obrazka były wąskie drzwi oszklone matową szybą. Cesia oderwała właśnie wzrok od uśmiechniętego dziewczęcia, kiedy drzwi się uchyliły i w jednej chwili stało się jasne, że obrazek był mylącą zapowiedzią: Hajduk stał na progu ponury, zły, marszcząc brwi i patrząc spode łba.
– Cześć – powiedział sucho. – Proszę, wejdź.
Cesia posłusznie weszła. Serce jej waliło, na twarz buchnęły rumieńce, w uszach pojawił się zagłuszający wszystko szum. Z przerażeniem stwierdziła, że nie potrafi wydobyć z siebie ani słowa. Hajduk powoli zamknął drzwi i odwrócił się. On również się nie odzywał. Przypominało to jakiś senny koszmar. Minuty mijały, oni trwali w milczeniu, które stawało się coraz bardziej nieznośne. Słychać było człapanie pani Piórek i odgłos wody lejącej się do imbryka. Na podwórzu wrzeszczały chłopaki i ktoś z hukiem zatrzasnął kubeł od śmieci. W sąsiednim mieszkaniu radio zachłystywało się arią z Poławiaczy pereł.
Cesia pomyślała właśnie, że za sekundę albo zemdleje, albo wybuchnie płaczem, kiedy wreszcie Hajduk przemówił:
– Siadaj.
Podsunął jej krzesło. Cesia usiadła, rozglądając się po pokoju, co miało jej pomóc w opanowaniu zdenerwowania. Dłoń Hajduka, znajdująca się za jej plecami na oparciu krzesła, odskoczyła jak oparzona, kiedy jej dotknęło ramię Celestyny.
– Ładnie tu u ciebie – powiedziała Cesia bez przekonania, tocząc wzrokiem po pustym, surowym pokoju. Znajdował się tu tylko tapczan, stół i półka zapełniona książkami. Na ścianie wisiał wycięty z gazety portret uśmiechniętego mężczyzny na tle zagryzmolonej kredą tablicy.
(Małgorzata Musierowicz “Szósta klepka”)